ၾကိမ္ဖူးဟင္းခ်ဳိ

         ေငြေဆာင္ ကမ္းေျခတြင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ထုိးခါနီးၿပီ။  ေနက အေတာ္ပင္ ပူပါသည္။ ကမ္းေျခ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါးပိုက္ ဆြဲေနသည့္ တံငါသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေနပူပူ ထဲတြင္ ဓာတ္ပံုလုိက္႐ိုက္ ေနသည္။ ကမ္းေျခတြင္ ပိုက္ဆြဲေနသူမ်ား
ကေတာ့ ဘယ္လိုရွိသည္ မသိ။ ေသာင္ျပင္ ေပၚတြင္ ငါးမ်ား သူတုိ႔ေနပူ လွန္းေနသည္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနရင္း ေနပူလွန္းသူမ်ား ထဲတြင္ ၀င္ကူေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေျခေထာက္ကို သတိထားမိ လုိက္သည္။

ကေလး မေလးက အသက္ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ သာရွိၿပီး ေျခေထာက္တြင္ အမာရြတ္မ်ားမွာ အစင္းလုိက္ အစင္းလုိက္ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲဟု ေမးေတာ့ သူ႔အေဖက ရခုိင္သံလား၊ ထား၀ယ္သံ လားေတာ့ မေျပာတတ္။ ထိုကဲ့သို႔ အသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ နေပါက္ မပါလို႔ေလ။ ေျပာစကား၊ ဆုိစကား နားမေထာင္မလို႔ ႐ိုက္တာ။ နားမွာ အေပါက္မပါတဲ့ ကေလးေတြက အဲဒီလို႐ိုက္ေပးမွ ရတယ္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာသည္။

အဲဒီလူႀကီး စကားဆံုး သြားေတာ့ ကေလးေလးရဲ႕ေျခေထာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ အဲဒီေလာက္ငယ္တဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကို အမာရြတ္ေတြ ထင္သြားေအာင္ ႐ိုက္သင့္ရဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး ပုဆိုးလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မက လွမ္းေမးသည္။ နင့္ေျခေထာက္က အရာႀကီးေတြက ဘာျဖစ္တာ လဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာ လုိက္သည္။ အစ္မကထပ္ ေမးသည္ နင္ အ႐ိုက္ခံ ထားရတာ မဟုတ္လားတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး စက္ဘီးလဲထားလို႔ဟု လိမ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အ ိမ္ေပၚသို႔ ေျပးတက္ သြားလုိက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေျခသလံုးကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခသလံုးမွာ အ႐ိႈးလိုက္အ႐ႈိးလုိက္ အညဳိအမည္းစြဲေနသည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ငါးတန္းႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ ႀကိဳသက္ဆိုသည့္ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ လံုးတြင္ ႀကိဳသက္ဘာသာသင္ရသည့္ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းငါးဆယ္ခန္႔သာ ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ႀကိဳသက္ဘာသာသည္ ေယာက်္ားေလးမ်ား အတြက္ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရး အေျခခံမ်ားကို သင္ၾကားရသည္ျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးမ်ားက အိမ္တြင္းမႈ အေျခခံကို သင္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ား သင္ရသည့္ ဘာသာႏွင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ား သင္ရသည့္ ဘာသာကမတူေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ အခန္းႏွစ္ခန္းေပါင္းကာ ေယာက်္ားေလးသတ္သတ္၊ မိန္းကေလး သတ္သတ္ေပါင္းၿပီး သီးျခားစီ သင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီခန္း ကျဖစ္သည္။ ႀကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘီခန္းက မိန္းကေလးမ်ားက စီခန္းသို႔သြား၍ စီခန္းမွ ေယာက်္ားေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘီခန္းကိုလာၿပီး စာသင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ ထံုးစံက အတန္းတုိင္း ဘုရားေညာင္ေရအိုးႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမထုိင္သည့္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖန္ပန္းအိုးေလးတစ္လံုးရွိသည္။ ၀ါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ အသင္းခြဲထားၿပီး ေယာက်္ားေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေန႔တြင္ ေသာက္ေရသြားခပ္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေန႔တြင္ အခန္းကို တံျမက္စည္းလွည္းရသည္။ ပိုက္ဆံစုကာ ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေလးကို ပန္းထုိးေပးရသည္။

တစ္ရက္... ႀကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြက စီခန္းသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး စီခန္းကေယာက်္ားေလးေတြက ဘီခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ႀကိဳသက္ခ်ိန္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း စာသင္မည့္ဆရာက ေရာက္မလာေသးေပ။ ထိုအခ်ိိန္မွာ စီခန္းက စာလာသင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ ဆရာ၊ ဆရာမ စားပြဲႏွင့္ နီးသူမ်ားက စားပြဲေပၚရွိ ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္လွမ္းၿပီး ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို ေႁခြၾကသည္။ စီခန္းကေယာက်္ားေလးေတြက ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို အဲဒီလိုလွမ္းလွမ္းၿပီး ေႁခြခ်ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းက မိန္းကေလးေတြက ဘယ္လိုသိသြားမွန္းမသိ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ပန္းေတြကို လာယူသြားသည္။ အဲဒီလိုပန္းေတြကို ယူသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက မယူရန္တားရင္းက ၀ိုင္းလုၾကသည္။ အတန္းႀကီးလာမွသာ မိန္းကေလးေတြ၊ ေယာက်္ားေလးေတြက မ်က္ေထာင့္ေလးေတြ ေပေစာင္းေပေစာင္းၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းအရမ္းခင္တယ္လို႔ ျဖစ္သြားၾကေပမယ့္ ငါးတန္းေျခာက္တန္းအရြယ္မွာေတာ့ ေယာက်္ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးသည္ ရန္သူျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ေယာက်္ားေလးပီပီ ဘာလုိ႔ဒီလိုလာယူရမွာလဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက်ာ္းေလးေတြဘက္က၀င္ၿပီး ပန္းေတြကိုကူလုသည္။

အဲဒီလိုလုရင္းက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ပန္းေတြကို လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ႀကိဳသက္ဆရာကို ငိုၿပီးသြားတုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေက်ာကုန္းကို လက္သီးနဲ႔ထုိးပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ႀကိဳသက္ဆရာက ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္းေရွ႕ထြက္ရပ္ခုိင္းသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုလည္းမေမး ဘယ္လိုျဖစ္ၾကသည္လည္း မစံုစမ္း။ မင္း သူ႔ကိုထိုးလားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွ မထိုးတာ ကၽြန္ေတာ္က မထိုးဘူးဆုိေတာ့ လက္ထဲက ႀကိမ္လံုးကို စားပြဲေပၚကို ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ႐ိုက္လိုက္သည္။ အဲဒီလို႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ကၽြက္စီကၽြက္စီေျပာေနတဲ့စကားေတြ တိတ္သြားသည္။ အဲဒီလိုတိတ္သြားေတာ့မွ အေရွ႕ဆံုးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ႀကိမ္လံုးႀကီးျပၿပီး ေမးသည္။ ဒီေကာင္မေလးေက်ာကုန္းကို သူက လက္သီးနဲ႔သြားထိုးတယ္ဆို ဟုတ္လားဆုိေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေျဖသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေမးျပန္သည္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ဟုတ္ပါတယ္လို႔ပဲေျဖသည္။ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္တယ္တဲ့ မင္း၀န္ခံမွာလား ႀကိမ္လံုးႀကီးကိုျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးသည္။ မင္း၀န္မခံဘူးဆိုရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမယ္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘူတာ႐ံုမွာ ကူလီသာထမ္းေနေပေတာ့ဟု ေျပာသည္။ မင္း၀န္မခံဘဲ ေက်ာင္းထြက္မွာလား၊ ၀န္ခံၿပီး အ႐ိုက္ခံမွာလားတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္ရမွာေတာ့ ေၾကာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေတြးလုိက္မိသည္က ၀န္ခံလုိက္ရင္ ႐ိုက္ခံရမည္၊ ၀န္မခံရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမည္။ ေက်ာင္းေတာ့မထြက္ႏုိင္။ အ႐ိုက္ပဲခံေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မထိုးခဲ့ေပမယ့္လည္း ထိုးပါသည္ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့သည္။ ၀န္ခံလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ စတိတ္စင္ေပၚတက္ခုိင္းၿပီး ပုဆုိးကိုဒူးေခါင္းထိ လွန္ခုိင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညႇဳိးေလာက္ရွိေသာ ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ေျခသလံုးကို ငါးခ်က္လႊဲ႐ိုက္သည္။ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ လူႀကီးအားျဖင့္ လႊဲ႐ိုက္ခံရေသာ ငါးခ်က္သည္ ေတာ္ေတာ္နာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္သည္ ဒါေပမဲ့ မငိုမိေအာင္ မ်က္ရည္ကိုထိန္းထားလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဒီတုိင္းႀကိတ္ထိုင္ေနၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ အ႐ိုက္ခံရခ်င္းေန႔က ေျခသလံုးမွာ အစင္းစင္းေတြ အပိန္႔လိုက္အပိန္႔လိုက္ျဖစ္ေနၿပီး အေရခြံမ်ားပြန္းကာ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ေသြးနည္းနည္းစို႔ေနသည္။

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အစင္းေတြေပ်ာက္သြားေပမယ့္ အညိဳအမည္းစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးမွာ အခုအထိ အ႐ိုးစြဲေနၾကတာက အုိးေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာေအာင္ နာနာ႐ိုက္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘ၀က ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြမွာ မိဘေတြ၊ မိဘေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ထက္ ဆိုးေအာင္႐ိုက္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနမလဲ။ အတိအက်မသိေပမယ့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ႐ိုက္ခံေနၾကရတာေတြကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆုိလွ်င္ တခ်ဳိ႕မိဘမ်ားက အ႐ိုက္ၾကမ္းသည္ဆုိေသာ က်ဴရွင္မ်ားမွာပင္ ေရႊ႕ထားသည္ကို ေတြ႕ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ထုိက်ဴရွင္တြင္ပင္ တက္ရပါသည္။ ဒီေန႔ မီးနင္းေတြအလြတ္က်က္ခဲ့။ ေနာက္ေန႔စာေမးလို႔ တစ္လံုးမရလွ်င္ သစ္သားေပတံျဖင့္ တစ္ခ်က္႐ိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႐ိုက္ရင္းျဖင့္ ထင္း႐ွဴးသစ္သားေပတံကြဲသြားသည္ကိုပင္ ႀကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ စာည့ံတဲ့ကေလးကေတာ့ အ႐ိုက္ခံရလြန္းလို႔ က်ဴရွင္ေျပးခ်င္စိတ္သာ ျဖစ္လာသည္။ စာကေတာ့ ေတာ္မလာပါ။

ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ ႐ိုက္သင့္သည္ဆုိတာကို လက္ခံေကာင္းလက္ခံလုိ႔ရႏုိင္ေပမယ့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ အလြန္အကၽြံ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းကေတာ့ လံုး၀မျဖစ္သင့္ပါ။ အဲဒီလို အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ႐ိုက္လုိက္ေတာ့ေရာ အဲဒီကေလးက နားလည္သြားလား။ အဲဒီကေလးက တကယ္လိမၼာသြားလား။ အဲဒီလိုစဥ္းစားေနရင္း ၾကည္ျဖဴသွ်င္ အေမရိကားမွာ ဆုရသည့္ ၀သုန္ရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္း ၁၅ မိနစ္စာ မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ေျပာသြားတာ သြားသတိရလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို တစ္ခါမွမ႐ိုက္ဖူးဘူး မယံုရင္ေမးၾကည့္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အ႐ိုက္ခံရတယ္။ အဲဒီလိုအ႐ိုက္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးဆုိတာ ႐ိုက္တုိင္းလည္း လိမၼာတာမွမဟုတ္တာတဲ့။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေရာ မိတ္ေဆြတုိ႔မွာပါ ကေလးေတြရွိလာေပလိမ့္မည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ အခုကတည္းက ရွိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကေလးေတြကို ႀကိမ္ဖူးဟင္းခ်ဳိလုိ႔ တင္စားေခၚတဲ့ ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာပံုကို ႐ိုက္သြင္းတဲ့ brainwash နည္းလမ္းကို ဆက္လက္သံုးသြားၾကဦးမွာလား။ 

စိုးေဇယ်ာထြန္း

http://www.yoyarlay.com/health/health-article/37517-2013-08-29-08-10-07