ေတေလညရဲ႕ မီးလွ်ံမ်ား

(ခင္ၿငိမ္းသစ္)
က်မတို႔ တိုင္းျပည္ဟာ သယံဇာတေပါႂကြယ္၀ပါတယ္။ သဘာ၀ ဓါတ္ေငြ႔၊ ေရနံ၊ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ၊ ကၽြန္းသစ္၊ ေရႊ စ သည္တို႔က ႏိုင္ငံျခားေငြ အေျမာက္အမ်ားရရွိေစသည့္ သယံ ဇာတမ်ား၊ ေရပိုင္နက္၊ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းမ်ားေၾကာင့္ တကယ္ ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ ဆင္းရဲစရာ အေၾကာင္းကိုမရွိပါဘူး။ လက္ေတြ႔မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ အမွန္တကယ္ကို ဆင္းရဲမြဲေတ ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ ထင္ပါသလဲ။ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ မ်ားျပားေနျခင္းဟာလည္း တိုင္းသူ ျပည္သားေတြရဲ႕ စာရိတၱမ႑ိဳင္ကို အမွန္တကယ္ ထိခုိက္ေစတယ္ဆုိရင္ လက္ခံႏိုင္ပါသလား။

ျပည္သူေတြဟာ လုပ္စရာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမရွိဘူး၊ ဒီေတာ့ေငြရဖို႔ အတြက္ေငြရွာၾကတယ္၊ ဘယ္ ေလာက္ပဲ ခြန္အားစိုက္ထုတ္ပါေစ လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးပမာဏ ရဖို႔ခက္ခဲတယ္၊ ဒီေတာ့ ေငြရလြယ္တဲ့ အ လုပ္ေတြကို လုပ္လာၾကတယ္။ ႏွစ္လံုးထီထိုးတယ္၊ ေဘာလံုးေလာင္းတယ္၊ ႏွစ္လံုးထီေရာင္းတယ္၊ မူး ယစ္ေဆး၀ါးေရာင္းတယ္၊ အရက္ေရာင္းတယ္။ ဒီလိုသမာအာဇီ၀မက်တဲ့လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္လာ တယ္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးေတြဆိုရင္လဲ ေငြရလြယ္တဲ့ ျပည္တန္ဆာလုပ္ငန္းေတြထဲမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ ကိုင္လာၾကရတယ္။ က်မ ေထာင္ထဲမွာ ေနရစဥ္ကေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ျပည္တန္ဆာမေလးေတြထဲမွာ အေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ျပည္တန္ဆာျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရဲ႕ တြန္းပို႔ျခင္းကို ခံခဲ့ရ တာပါ။

ဒီလိုမ်ဳိး မိန္းခေလးေတြမွာ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနပါတယ္။ နံပါတ္တစ္က ပညာအရည္အခ်င္း နိမ့္က် ေနၾကပါတယ္၊ အေျခခံပညာေတာင္ ေကာင္းစြာသင္ၾကားခြင့္မရတဲ့ မိန္းခေလးေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါ တယ္။ နံပါတ္ႏွစ္က အသိအျမင္နည္းပါးၾကပါတယ္၊ AIDS က စၿပီး B ပိုး၊ C ပိုး၊ ကာလသားေရာဂါေတြ ရဲ႕ အေၾကာင္းကိုေသခ်ာ မသိၾကပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ က်န္းမာေရးအသိနည္းလဲဆိုရင္ ကာ လသားေရာဂါေၾကာင့္ရတဲ့ အနာကိုေဆးကုရမယ္မွန္း မသိၾကဘဲ ပ႐ုတ္လံုးကို အမႈန္႔ႀကိတ္ၿပီး အနာကို သိပ္ၾကပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အႏၲရာယ္ႀကီးလဲဆိုတာ သူတို႔တကယ့္ကို နားမလည္ၾကပါဘူး။ အဲဒီဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုတာကလဲ သူတုိ႔အတြက္ အခက္ခဲဆံုးက ေန႔စဥ္၀င္ေငြပါ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကိုလံုျခံဳေအာင္ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္မယ့္၊ သူတို႔ကို နားလည္စာနာ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႔ အစည္းေတြ မရွိပါဘူး။

ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြေတာင္ အလုပ္မရွိတဲ့တိုင္းျပည္မွာ အေျခခံပညာေတာင္ ေကာင္းစြာမတတ္တဲ့ မိန္း ခေလးေတြ ဘာလုပ္စားရမွာလဲ၊ အဲဒီျပႆနာဟာ တကယ့္ကိုေျဖရွင္းရခက္ခဲတဲ့ ျပႆနာပါ၊ အထည္ ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြရဲ႕ တလ၀င္ေငြဟာလဲ အလြန္တရာမွ နည္းလြန္းပါတယ္။ တလလံုး အေညာင္းထိုင္ ထိုင္ ၿပီး အေသအလဲခ်ဳပ္တာေတာင္ အခ်ိန္ပိုေၾကးပါေပါင္းမွ က်ပ္ေငြ ၄၅၀၀၀၀ ဟာ အျမင့္ဆံုးလစာပါ။ အဲဒီ ၀င္ေငြဟာ တမိသားစုမေျပာနဲ႔ လူတဦးထဲအတြက္ ေလာက္ဖို႔ေတာင္မွ မနည္းေခၽြတာသံုးရတဲ့ ေငြပမာ ဏပါ။ ဒါ ေတာင္ အလုပ္ၿမဲဖို႔အတြက္ အၿမဲႀကိဳးစားေအာက္က်ဳိ႕ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။ မိန္ခေလးငယ္ေတြ ျပည့္တန္ဆာဘ၀ေရာက္ေအာင္ ဘာေတြက တြန္းပို႔ခဲ့သလဲဆုိတာကို စာဖတ္သူတို႔ သိဖို႔အတြက္ က်မ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးအေၾကာင္း မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။

သူမကို က်မစၿပီးသိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမဟာ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္ အဘူေဘကာလမ္းက လင္းထက္ အ ထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုမွာ လုပ္ေနတာပါ။ က်မအေမရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္မွာ ကာတြန္းလာလာငွားေနတတ္လို႔ က်မ သူ႔ကို ျမင္ဘူးေနပါတယ္။ သူ႔ကို က်မစိတ္၀င္စား ေနပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမဟာ ညိဳညိဳညက္ ညက္ေလးနဲ႔ အၾကည့္ခံသူေလးမို႔ပါ။ သူမဟာ႐ိုးသားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့အရွက္အေၾကာက္လဲ ႀကီးပံုရပါ တယ္။ အ၀တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားတတ္ၿပီး ႏြမ္းပါးေပမယ့္ သန္႔ရွင္းတဲ့အ၀တ္အစားကို ၀တ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူမဟာ မနက္ ၆ နာရီဆိုရင္ ဆြဲျခင္းေလးဆြဲၿပီး စက္႐ံုကိုလာေလ့ရွိပါတယ္။ ည ဘက္ ၈ နာရီေလာက္အျပန္မွာ စာအုပ္ငွားေလ့ ရွိပါတယ္။

တရက္ သူတုိ႔စက္႐ံုက လခထုတ္ရက္မို႔ ေစာေစာဆင္းေပးလုိက္ေတာ့ သူမအခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ က်မနဲ႔ သူမ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ဖခင္က သူမေလးတန္း ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္၊ ဒါ့ ေၾကာင့္ သူမေက်ာင္းဆက္မတက္ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သူမအေမကေတာ့ က်ပန္းေစ်းေရာင္းပါတယ္။ တ ေန႔ကို ၁၀၀၀ က်ပ္မွ ၁၅၀၀ က်ပ္ အတြင္း အျမတ္ရတတ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးက ေတာ့ ေက်ာင္းဆက္တက္ေနတုန္းပါပဲ။ သူမရဲ႕လုပ္ခဟာ အိမ္ငွားခနဲ႔ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးတုိ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ပါ။ သူ႔ အေမရဲ႕ ၀င္ေငြက သူမတို႔ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေပးေနပါတယ္။ သူ တုိ႔ရဲ႕ အိမ္ငွားခက တလကို ၁၅၀၀၀ ပါ။ မိသားစု ေခၽြေခၽြတာတာေနရင္ အေႂကြးမတင္ပါဘူးတဲ့။ သူမ ဟာ မိသားစု၀န္ကို တဖက္တမ္းက ထမ္းရတဲ့သူျဖစ္လုိ႔ ခ်စ္သူေတာင္ မထားဘူးတဲ့။ က်မ ခဏတာ ေလးအတြင္းမွာ သူ႔ကို ခင္မင္သြားခဲ့ပါတယ္။

သူနဲ႔က်မဟာ မၾကာခဏစကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မကိုယ္တိုင္က Beauty မဂၢဇင္းမွာ လုပ္ေနခ်ိန္မို႔ သူမရဲ႕ အားမာန္အေၾကာင္းကို လူငယ္အင္တာဗ်ဴးအခန္းမွာ ထည့္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေဆာင္းရက္ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေႏြရက္ေတြကို ေရာက္လာပါတယ္။ ေႏြရာသီဟာ ပြင့္လင္းရာသီ ျဖစ္လို႔ အထည္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အလုပ္မ်ားတပ္ပါတယ္။ လင္းထက္စက္႐ံုရဲ႕ ပိုင္ရွင္ဟာ ယူနန္တ႐ုတ္မ ေတြျဖစ္ၿပီး၊ က်မသိထားရသေလာက္ေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးပါတယ္။ အဲဒီ လင္းထက္စက္ ႐ံုရဲ႕ ရွယ္ယာ၀င္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြလို႔သိရပါတယ္။ ဒီလင္းထက္ စက္႐ံုက ပတ္ပတ္လည္ကို သြပ္ျပားေတြနဲ႔ ကာရံထားပါတယ္။ အလုပ္သမေလးေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ စက္႐ံုထဲ မွာ အရမ္းပူပါတယ္။ ေႏြရာသီမွာ မီးကလဲမလာေတာ့ မီးစက္လည္ရတဲ့အတြက္ ပိုင္ရွင္က ပန္ကာေတြ ကို ပိတ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။

သူတို႔ အထဲမွာ နဂိုအခံက်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ရွိပါတယ္။ သိပ္ပူတဲ့ဒဏ္ကို မ ခံႏိုင္လို႔ ေကာင္မေလး မူးေမ့လဲသြားပါတယ္၊ ပိုင္ရွင္တ႐ုတ္မက ေဆးခန္းေခၚသြားၿပီး သတိရရျခင္း ျပန္ ေခၚလာၿပီး တခဏအတြင္းမွာ စက္ျပန္ခ်ဳပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါကို ဘ၀တူ အလုပ္သမားေတြက မေက်နပ္ ၾကပါဘူး၊ ဒီေတာ့ တ႐ုတ္မကို ၀ိုင္းေျပာပါတယ္၊ ေနမေကာင္းတဲ့ သူ႔ကိုအနားေပးဖို႔၊ သူ႔ရဲ႕ အထည္ေတြ ကို က်န္လူေတြက ၀ိုင္းၿပီးခ်ဳပ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါကို တ႐ုတ္မကလက္မခံပါဘူး ေအာ္ဒါ ထည္ေတြၿပီးဖို႔က တ႐ုတ္မအတြက္ လူ႔အသက္ထက္ ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမခံႏိုင္တဲ့ အလုပ္သမား ၈၀ ဟာ ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ သူတို႔လည္း အလုပ္မဆင္းေတာ့ဘူး၊ ျပန္ၾကမယ္ေပါ့။ တ႐ုတ္ မကလဲ အလာႀကီးပါ၊ ရွယ္ယာ၀င္လူႀကီး သားသမီးေတြဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။ လူႀကီးသားသမီး ေတြကလည္း သူတို႔အေဖ အပိုင္းစားရထားတဲ့ တပ္ကို စက္႐ံုဆီကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ ဦးစီးလာတဲ့တပ္က ဘီလူးဆိုင္းတီးၿပီးေတာ့ ၀င္လာပါတယ္၊ အင္မတန္ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္း တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆႏၵျပအလုပ္သမ ၈၀ ဟာတ႐ုတ္မကို ေတာင္း ပန္ရမယ္တဲ့၊ ဒီေတာ့အလုပ္သမားေတြက မေတာင္းပန္ႏိုင္ဘူးဆုိေတာ့ အားလံုးကိုတန္းစီ ထိုင္ခိုင္းၿပီး အယုတ္တ အနတၱေတြဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ …
“နင္တို႔ကို ဆႏၵျပမႈနဲ႔ ေထာင္ခ်ပစ္လို႔ ရတယ္နားလည္လား၊ ဗမာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြေပါ လြန္းလို႔၊ နင္တုိ႔ကို အလုပ္ထုတ္ပစ္လို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ က်န္တဲ့လူေတြလည္းၾကည့္ထား ဒီေကာင္မေတြ ကို သင္ခန္းစာယူဘို႔” ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ပါတယ္။

အဆံုးသတ္ေတာ့ ေနမေကာင္းတဲ့ မိန္ခေလးအပါအ၀င္၊ သူမတို႔ အေယာက္ ၈၀ အလုပ္ျပဳတ္သြားပါ တယ္။ နဲနဲ ေကာက္က်စ္တဲ့ တ႐ုတ္မကလဲ အျခားစက္႐ံုေတြဆီကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး အဲဒီအုပ္စုကို အ လုပ္မခန္႔ဖို႔ စာရင္းေပးထားလိုက္ပါတယ္။ သူမတို႔အုပ္စု အလုပ္သြားေလ်ာက္တိုင္း လင္းထက္စက္႐ံုမွာ လုပ္ဖူးပါတယ္ဆုိရင္ စာရင္းထုတ္ၾကည့္ၿပီး သူမတို႔ကို လက္မခံေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔သူမရဲ႕ အလုပ္လက္ မဲ့ ဘ၀ဟာလနဲ႔ခ်ီ ၾကာလာပါတယ္။

သူမ မိခင္တဦးတည္းလုပ္စာနဲ႔ သူမတို႔မိသားစု ရပ္တည္လို႔မရပါဘူး။ အိမ္လခ၊ က်ဴရွင္ဘိုး၊ ဆန္၊ ဆီ၊ င႐ုပ္၊ ဟင္းအမယ္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္။ ဒီစရိတ္ေတြအတြက္ လိုေငြျပလာေတာ့ သူမတုိ႔မိသားစုဟာ အတိုးနဲ႔ေငြေခ်းရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အရင္းမဆပ္ ႏိုင္ေတာ့ အတိုးကတက္ၿပီးရင္းတက္ရင္း နဲ႔ ဒီဘက္ကေခ်း ဟိုဘက္ကိုဆပ္။ ဟိုဘက္ကေခ်း၊ ဒီဘက္ကိုဆပ္နဲ႔ အေႂကြးသံသရာလည္ လာပါ တယ္။

သူမ ယူဇနပလာဇာမွာ အေရာင္းစာေရး ၀င္လုပ္ပါေသးတယ္။ တလကိုလခ ၁၂၀၀၀၀ က်ပ္ပဲရတာမို႔ အဆင္မေျပပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ခရီးစရိတ္ကလဲပါေတာ့ ရတဲ့လခက သူ႔စရိတ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါ တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ သူမနဲ႔က်မေတြ႔ေတာ့ သူက က်မကို ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ ဒီေတာ့က်မက ေနာင္တရ လားလို႔ေမးေတာ့၊ ေနာင္တေတာ့မရပါဘူးတဲ့ စိတ္ေတာ့ညစ္မိပါတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူကေျပာ ပါေသး တယ္၊ တ႐ုတ္ဆို ညီမ အရမ္းမုန္းတာဘဲတဲ့။ က်မကေတာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။ တ႐ုတ္တိုင္း မ ေကာင္းသလုိ၊ တ႐ုတ္တိုင္းလည္း မဆုိးပါဘူးဆိုေတာ့ သူက ခပ္သဲသဲရယ္ေနပါတယ္။

သူမနဲ႔ က်မ မေတြ႔ျဖစ္တာ နဲနဲၾကာသြားပါတယ္။ တရက္က်မွ ၿမိဳ႕ထဲသြားရင္း သူမနဲ႔ လမ္းမွာဆံုပါတယ္။ ဒီတခါ ေတြ႔ေတာ့သူမကို ၾကည့္ရတာ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ အ၀တ္အစားေတြရဲ႕ ဒီ ဇိုင္းက ဆန္းလာၿပီး၊ အ၀တ္အစားေတြက သစ္လြင္လာပါတယ္။ အကႌ်ရဲ႕ပံုစံက နဲနဲဟိုက္ေနၿပီး ရင္ ညြန္႔ေလး ေပၚေနပါတယ္။ အရင္တုန္းကလို ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မိတ္ကပ္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္း နီေတြနဲ႔ပါ။ က်မကေမးလိုက္ပါတယ္။ အခုဘာလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ သူမက ကာရာအုိေကဆိုင္မွာ လုပ္ ေနတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မက ညီမသီခ်င္းဆိုတတ္လို႔လားေမးေတာ့ သူမက က်မကို နားမလည္းဘူးလားဆို တဲ့ အၾကည့္နဲ႔တခ်က္ၾကည့္ၿပီး။ ဒီလိုပါဘဲ ရေအာင္ဆိုရတာေပါ့တဲ့။ ပိုင္ရွင္က တည ဘယ္ေလာက္ေပး လဲဆိုေတာ့ သူက တခ်က္ဟက္ခနဲ ရယ္လိုက္ၿပီး ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ေပးတာတဲ့၊ က်မရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းက ေအာ္... တလံုးတည္းကိုဘဲ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေရရြတ္မိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ေတာင္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ အ၀င္၀က စားေသာက္ဆိုင္တဆိုင္ေရွ႕မွာ အမွတ္မ ထင္ဘဲ သူမကိုေတြ႔လိုက္ပါ တယ္၊ သူမရဲ႕ ေဖာက္သည္ကားေပၚကို သူမလွမ္းအတက္မွာပါ။ သူမလဲ က်မကိုျမင္လိုက္ ပံုရပါတယ္။ ေခါင္းကိုငံု႔ထားၿပီး က်မ မေတြ႔ေအာင္ ေရွာင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်မေတြ႔ တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူလည္းသိပံုရပါတယ္။ အဲဒီ စားေသာက္ဆိုင္က နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သန္းေရႊရဲ႕ တူမပိုင္တဲ့ဆိုင္လုိ႔လဲ အမ်ားကေျပာၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက စစ္အုပ္စုနဲ႔ မကင္းႏိုင္ၾကတဲ့ စီးပြား ေရးသမားေတြဟာ အဲဒီဆိုင္မွာ ညတိုင္း ေသာက္စားမူးယစ္ ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ေနရာပါ။ ေတာင္ဒဂံုက လူ တန္းစားေတြ ေစြေတာင္မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္ၿပီး။ ညတိုင္း ကားအေကာင္းစားႀကီးေတြ အေျမာက္ အမ်ား ပါကင္ထိုးထားတဲ့ ဆိုင္ႀကီးပါ။ ဒါေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သူမဘာလဲဆိုတာကို ပရိတ္သတ္ႀကီး သိ ေနေလာက္ပါၿပီ။

တကယ္က သူမဟာ မိန္မေကာင္းေလးတဦးပါ။ မိသားစုဘ၀အတြက္ ခ်စ္သူေတာင္မထားတဲ့ လိမၼာ ေရးျခားရွိတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ သူမဘာေၾကာင့္ ဒီဘ၀ကိုေရာက္သြားခဲ့တာလဲ၊ သူမလို မိန္းခေလးမ်ဳိး ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ၊ သူမအေမကေရာ သူ႔သမီးအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္နာေနမလဲ... လဲေပါင္းမ်ားစြာကိုေတြးရင္း။ ဘာဆုိဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ က်မမွာ “အင္း....” ကိုသာသံ ရွည္ဆြဲၿပီး သူမ ေရာဂါဘယေဘး ကင္းေ၀းဖို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ရင္း ......

ေတေလဘ၀ရဲ႕ ညေတြ ကုန္ဆံုး ကုန္ဆံုးပါေစလုိ႔.....

ခင္ၿငိမ္းသစ္
http://naytthit.com ... မွ

....