ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ဟိုင္းေဝး

မႏၲေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ဆက္သြယ္ထားေသာ ကားလမ္းက ရွည္လ်ားလွသည္။ ေျမျပန္႔ျဖစ္ သည္ႏွင့္အ ညီ လမ္းကေျဖာင့္တန္းသကဲ့သို႔ အနည္းငယ္ ေခ်ာေမြ႔လာ သည္။
သို႔ေသာ္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ မျမင္ႏိုင္ေသာ အာ႐ံံု ေထြျပားစရာကိစၥ အမ်ားအျပား ရွိေနပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ကားရပ္နားသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ရွိေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ ကာရာအိုေက ဆိုင္မ်ားႏွင့္ ဓာတ္ဆီ ဆိုင္မ်ားက ကားေမာင္း သမားမ်ားကို သူ႔ထက္ငါ ျမႇဴဆြယ္ေနၾကပါသည္။

ဤကားမ်ားသည္ သစ္သီးမ်ား၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားစသည့္ ရွမ္းျပည္နယ္မွ ထုတ္ကုန္မ်ားကို သယ္ ေဆာင္လာၾကေသာ ကားမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။

ပူျပင္းေသာရာသီဥတုႏွင့္ လမ္းခရီးတြင္ရွိေသာ စစ္ေဆးရွာေဖြမႈမ်ားကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ရန္အတြက္ ကား အမ်ားစုသည္ ညဘက္မွသာ ေမာင္းႏွင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

မႏၲေလးယာဥ္ရပ္နားစခန္းမွ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားက အနီေရာင္မီးမ်ားျဖင့္ ေ၀ွ႔ယမ္းကာ ေငြေၾကး ေတာင္းခံေလ့ရွိသည္။

တခါတရံ ေရွ႕မွဓာတ္မီး (သို႔မဟုတ္) မီးေရာင္ျဖင့္ ေ၀ွ႔ရမ္းျပသည္ကို သူတို႔ ၾကံဳၾကရသည္။

ေနာက္တခုက လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးအလုပ္လုပ္သူမ်ားက ကားေမာင္းသမားမ်ားကုိ ေခၚတင္သြားရန္ အ ခ်က္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ကားဒ႐ိုက္ဘာ မဟုတ္ေသာ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ညဘက္ ကားေမာင္းသည့္ ခရီးတေလွ်ာက္ အေတြ႔အ ၾကဳံရလို၍ ကားေမာင္းသည့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းထံ ခြင့္ေတာင္းကာ မႏၲေလးမွ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ ေတာ္ ေတာင္ႀကီးသို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြျဖစ္သူက အေဖာ္ပါလာ၍ ၀မ္းသာေနသည္။

တခ်ဳိ႕ေသာ ထရပ္ကားမ်ားက ယာဥ္တန္းသဖြယ္ စုဖြဲ႔သြားၾကသကဲ့သို႔ ကားသမားအခ်င္းခ်င္းလည္း မိတ္ ေဆြစုမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာၾကသည္။ အေ၀းမွ မိတ္ေဆြထရပ္ကားတစီး ခ်ဥ္းကပ္လာလွ်င္ အရွိန္ကိုေလွ်ာ့ ၍ မီးကိုျပကာ ဟြန္းတီး ႏႈတ္ဆက္ တတ္ၾကသည္။ တခါတရံ ကားကို လမ္းေဘးခ်၍ ေအးေအးလူလူ စကားစၿမီပင္ ရပ္၍ ေျပာဆို တတ္ၾကေသးသည္။

လမ္းခရီးတြင္ အစစ္အေဆး အဖမ္းအဆီးရွိလွ်င္ မိတ္ေဆြ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ အ ခ်က္ျပေလ့ရွိ ၾကသည္။

ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔က မႏၲေလးမွ စထြက္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္ပင္ ေမွာင္သြားသည္။ ခရီး ရလာသည္ႏွင့္အမွ် ၿမိဳ႕ႀကီးက အေ၀းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပန္႔ျပဴးေသာေျမျပင္မ်ား၊ သစ္ပင္မ်ား၊ ျခံဳပုတ္မ်ား၊တဲအိမ္ရြာစုမ်ား ကြက္က်ားစီခ်ယ္ထားေသာ ျမင္ကြင္းကို ျဖတ္ခဲ့ရသည္။

႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ညတြင္ ပိုးစုန္းၾကဴးလင္းသည့္အလား၊ ေရွ႕မီတာ ၁၀၀ ခန္႔မွေန၍ ဓာတ္မီးတလက္က က်ေနာ္တို႔ကား ကို အခ်က္ျပေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

"အဲဒါက ေကာင္မေလးေတြ အခ်က္ျပတာပဲ၊ စိတ္၀င္စားရင္ ေခၚလို႔ရတယ၊္ တကယ္လို႔ သူ႔ကိုေခၚခ်င္ ရင္ေတာ့ ကားေရွ႕မီးနဲ႔ အခ်က္ျပလိုက္႐ံုပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ေခၚတင္သြားေပါ့"ဟု က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြက ေျပာျပသည္။

ကားမီးေရာင္တြင္ မိန္းကေလး၏ ႐ုပ္သြင္ကို ေခတၱျမင္ရၿပီး၊ ကားက ျဖတ္သြားသည္။ သူက အေတာ္ ငယ္ရြယ္ေသးပံုရသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ေတာ့ မိတ္ကပ္အေဖြးသား ျဖစ္ေနသည္။

ကားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ဤကိစၥလုပ္စားၾကသူမ်ားက ၂,၀၀၀ က်ပ္မွ ၄,၀၀၀ က်ပ္ အၾကား ေစ်းေခၚ ေလ့ရွိေၾကာင္း က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက ရွင္းျပသည္။

"ခင္ဗ်ားက ေခၚလာၿပီဆိုပါေတာ့၊ ဘယ္လို ျပန္ပို႔မွာလဲ"ဟု က်ေနာ္က ေမးသည္။

က်ေနာ္ေမးမိသည့္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူက ထံုအလွခ်ည္လားဟူသည့္ သေဘာျဖင့္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပံဳး၍ "ကားေတြ က ဟိုဘက္သည္ဘက္သြားေနတာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ တျခားေဖာက္သည္နဲ႔ ခ်ိတ္ၿပီး ျပန္ လာတာေပါ့"ဟု သူကဆိုသည္။

အကယ္၍ မိန္းကေလးတင္ေခၚလာခဲ့သည့္ ကားဒ႐ိုက္ဘာက ကိစၥၿပီးပါက တျခားဆန္႔က်င္ဘက္မွလာ ေနေသာ ကားကို မီးျပ၍ ျပန္ေခၚသြားရန္ ရွိ မရွိ ေမးၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔က ထိုမိန္းကေလးမ်ား ကို ဤနည္းျဖင့္ ကားတစီးမွ ကားတစီး သို႔ ကူးေျပာင္းရင္း ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။

ဤသို႔ ကိုယ္ခႏၶာေရာင္းခ်ရင္း အသက္ေမြးေနၾကရသည့္ မိန္းကေလးအမ်ားစုသည္ လမ္းတေလွ်ာက္ရွိ ဆင္းရဲေသာ ေက်းရြာမ်ားမွျဖစ္ၿပီး တျခားအလုပ္အကိုင္မ်ား ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္၊ ရရွိ သည့္ ၀င္ေငြက မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မေလာက္ငသျဖင့္ ယခုကဲ့သို ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုသည္။

ယေန႔ကာလမ်ားတြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူမ်ားပါ သူတို႔ေက်ာင္းစားရိတ္အတြက္ ဟိုက္ေ၀းေပၚမွ ေပ်ာ္ ေတာ္ဆက္လုပ္ ငန္းအတြင္းသို႔ ပို၍ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ကားဆရာက ေျပာျပရာတြင္ ဤသို႔ ဟိုက္ေ၀းတေလွ်ာက္ေပ်ာ္ ေတာ္ဆက္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူမ်ား ယခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ပို၍ မ်ားျပားလာသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။

"အာဏာပိုင္ေတြက ဒီကိစၥေတြကို သိသလား"ဟု က်ေနာ္က ေမးမိသည္။

"ရဲေတြက လ်စ္လ်ဴ႐ွဳထားတာပါပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီမိန္းကေလးေတြဆီကေန အျမတ္ထုတ္ၾကတာေပါ့" ဟု သူက ေျပာျပသည္။

"တခါတေလမွာေတာ့ သူတို႔က လာေခၚတတ္တယ္၊ ကိစၥၿပီးေတာ့ ေငြမေပးဘဲ ေနၾကတယ္၊ ေစ်းေလွ်ာ့ ေပးဖို႔ ေတာင္းတာလည္း ရွိတယ္၊ တကယ္လို႔ ျငင္းမယ္ဆိုရင္လည္း အဖမ္းခံရမယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္မ ေလးေတြက ေၾကာက္ၾကတာေပါ့" ဟုလည္း သူကဆိုသည္။

မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ကီလိုမီတာ ၁၀၀ (မိုင္ ၆၀) ခန္႔သို႔ ေမာင္းလာသည့္အခါ ေရႊေတာင္ဟူသည့္ ကြန္းေထာက္ စခန္းသို႔ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ညက အေတာ္နက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့ ဖြင့္ေန ေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔ က တခုခု စားေသာက္ရန္ ဆိုင္တြင္းသို႔ ဝင္သြားခဲ့သည္။

စားပြဲထိုးက စားပြဲသို႔ အစားအေသာက္မ်ားႏွင့္ ေရာက္လာသည့္အခါ၊ အေျခအေနကို နားလည္ေနၿပီး ေသာ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြက တိုးတိုးေမးလိုက္သည္။

"ရွိလား"

"ရွိတယ္"ဟု စားပြဲထိုးက မ်က္စတခ်က္ပစ္၍ ျပန္ေျပာသည္။ "အေသအခ်ာ ရွိတယ္" ဟုသူက တႀကိမ္ အတြက္ဆိုလွ်င္ ၄,၀၀၀ က်ပ္ က်မည္ဟု ဆိုသည္။

စားပြဲထိုးက စားေသာက္ဆိုင္မွေန၍ အနီးရွိ ဆိုင္တခု အတြင္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ အတြင္းပိုင္းတြင္ အမိုးမရွိဘဲ ၾကယ္ျမင္ လျမင္ျဖစ္ေနသည္။

သူက ခုံတန္းလ်ား ေပၚတြင္ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ထမီကုိ ေစာင္သဖြယ္ျပဳၿပီး အိပ္ေနသည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ကို အသံ ျပဳလိုက္သည္။ အသံၾကားလွ်င္ ထရမည္ဟု က်င့္သားရေနသည့္ အိပ္စက္မႈမွ အဆိုပါ မိန္းကေလးမွာ ႏိုးလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္သည္။ သူ႔အသြင္က အိပ္မႈန္စုံမႊား ျဖစ္ေနေသာ္ လည္း ဧည့္သည္လာသည့္အတြက္ ၀မ္းသာသြားပုံရသည္။ ခ်က္ခ်င္းထ၍ သူ႔ဆံပင္မ်ားကို လက္ျဖင့္ ၿဖီး သင္လိုက္သည္။

ႏႈတ္ခမ္းတြင္ အေပါစားႏႈတ္ခမ္းနီကို ဆိုးထားသည္။ သူမ၏ နီရဲေတာက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး ေရာင္က၊ ညစ္ေပ ေနသည့္ သူ႔အသြင္၊ စိုထိုင္းနံေစာ္ေနေသာ အခန္းႏွင့္ ျခားနားစြာ ေတာက္ပေနသည္။

"သူ တေယာက္ပဲရွိလား"ဟု က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြက ေမးသည္။

"အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ တျခားေကာင္မေလးေတြက ဒီည မလာၾကဘူး"ဟု စားပြဲထိုးက စိတ္ မရွည္သလို ျပန္ေျပာသည္။

"သူနဲ႔ ဆက္ဆံရင္ ဘယ္မွာဆက္ဆံရမွာလဲ"ဟု က်ေနာ္က ေမးသည္။

"ဒီမွာပဲ"ဟု မိန္းကေလးက သူအိပ္ေနေသာ သစ္သားခုံတန္းကုိ လက္ညႇိဳးညႊန္ျပ၍ ျပန္ေျပာသည္။

"အိုး၊ ဒီေနရာမွာလား"
က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားသည္။

"ရွင္ကတျခားသြားခ်င္ရင္ေတာ့ ဟိုက တဲဆီသြားလို႔ရတယ္"ဟု မိန္းကေလးက ျပန္ေျပာသည္။

သူညြန္ျပသည့္ တဲ့ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ဆြံ႔အသြားသည္။ တဲဟုဆိုႏိုင္႐ုံ အေဆာက္အဦး၊ နံရံမ်ား ႏွင့္ အမိုးမ်ားက ၿပိဳပ်က္ေနသည္။ အတြင္းတြင္ မည္သည့္ အရာမွ်သဲကြဲစြာ မျမင္ရ။ အဆိပ္ရွိသည့္ သတၱ ၀ါတေကာင္ရွိေနရင္ေတာ့ .. စိတ္ထဲမွာေရရြတ္လိုက္သည္။

"မင္းတို႔မွာ ကြဳိင္ (ကြန္ဒံု) ရွိသလား"ဟု က်ေနာ္က သူ႔ကို ေမးၾကည့္သည္။

"မရွိဘူး၊ အဲဒါသုံးတာကေတာ့ ေဖာက္သည္ျဖစ္တဲ့ရွင့္အေပၚမွာ မူတည္တယ္"ဟု သူက ပခံုးတြန္႔၍ ျပန္ ေျပာသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြက မိန္းကေလးကို ေငးၾကည့္မိၾကသည္။ မည္သို႔ ဆက္ေျပာရမွန္းပင္ မသိေတာ့။

"ရွင္တို႔က ဒီညအတြက္ က်မရဲ ပထမဦးဆံုး ေဖာက္သည္ေတြပဲ၊ အခုမွေစ်းဦးေပါက္မွာ၊ ဒီကရတဲ့ ပိုက္ဆံ နဲ႔ မနက္ျဖန္အေရးကို ေျဖရွင္းရမွာ"ဟု သူက မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ေျပာလာသည္။

က်ေနာ္တို႔က ေတာင္းပန္ရင္း အျပစ္မကင္းသလို တံခါးေပါက္ဘက္သို႔ ခပ္လွ်ိဳလွ်ိဳ ျပန္ထြက္လာၾက သည္။ က်ေနာ္တို႔ ထြက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က တဲအိမ္ဘက္သို႔ တခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္က ျပန္လွဲခ်လိုက္ၿပီး၊ လံုခ်ည္ကို ေမးအထိ ဆြဲ၍ ျခံဳလိုက္သည္ကို လစ္ဟာေနသည့္ အုတ္နံရံအေပါက္မွ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ လူကိုေကြးလိုက္ကာ ျပန္အိပ္သြားေတာ့သည္။

ကိုေထြး (မႏၱေလး) ေရးသားသည့္ Desolation Road ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
ကိုေထြး
Monday, 29 June 2009 17:25
(ဧရာ၀တီ မွ ကူးယူေဖၚျပသည္)